Kun je iets over jezelf vertellen?
"Mijn naam is Hanna van Twillert. Ik ben een student aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht. Ik ga dit jaar afstuderen met een korte fictiefilm als regisseur en schrijver."
Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?
"Mijn favoriete fase is de concept- en scenario-fase. Daar zit en blijft de kern van het hele project, en daar hou ik me het liefst mee bezig. Ik hou ervan dat het een soort puzzel is waarvan je het einde nog niet weet, maar waarvan je wel precies weet wat erbij hoort en wat niet. Ik voel me na een tijdje echt verbonden met mijn eigen gecreëerde karakters en dat vind ik iets heel sterks en bijzonder."
"Daarnaast vind ik regisseren geweldig om te doen. Op de set staan en je verhaal tot leven zien komen. Die twee dingen hoop ik later vaak te kunnen combineren, zelf schrijven en zelf regisseren. Dat is wel een droom!"
Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?
"Zeker! Op dit moment ben ik bezig met mijn afstudeerfilm Ik Zie Wat Jij Niet Ziet. Het is een psychologische thriller / coming of age, die de gevolgen van emotionele verwaarlozing op een kind op 'extreme' wijze weergeeft."
"De film gaat over de dertienjarige Diana die al sinds jonge leeftijd wordt geteisterd door haar narcistische moeder. Ze wordt genegeerd en gekleineerd, terwijl haar broertjes als prinsen worden behandeld. Als wraak bedenkt ze een manipulatief, maar onschuldig ogend spel om de machtsverhouding tussen haar en haar moeder om zeep te helpen. Het is een onconventionele kijk op een conflict tussen moeder en dochter, waarbij verbloemde vijandigheid de manier van communiceren is."
"Hoewel het een thriller is, zal het niet op een typische thriller lijken. Families kunnen zich namelijk perfect aan de buitenwereld tonen, terwijl er wel degelijk iets niet pluis is. Misleiding is daarom ook een belangrijk element in de aanpak van de film. Op die manier blijf ik authentiek aan de realiteit, maar kan ik het ook accentueren in vorm."
"Daarbij vind ik het ook razend interessant om op deze manier het publiek te misleiden. Ik combineer de fictie en de non fictie elementen, want Jeugdzorg weet van vele families niet dat er thuis iets niet pluis is. Emotionele verwaarlozing is namelijk erg lastig te herkennen. Het kan heel subtiel tot uiting komen, maar toch grote mentale gevolgen hebben. Dat is eigenlijk de grootste reden waarom ik deze film wil maken: mensen een idee geven wat emotionele verwaarlozing inhoudt en hoe vaak het eigenlijk gebeurt. Het is namelijk een erg onderbelicht probleem."
0 Reacties