Kun je iets over jezelf vertellen?

"Mijn naam is Hanna van Twillert. Ik ben een student aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht. Ik ga dit jaar afstuderen met een korte fictiefilm als regisseur en schrijver."

Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?

"Mijn favoriete fase is de concept- en scenario-fase. Daar zit en blijft de kern van het hele project, en daar hou ik me het liefst mee bezig. Ik hou ervan dat het een soort puzzel is waarvan je het einde nog niet weet, maar waarvan je wel precies weet wat erbij hoort en wat niet. Ik voel me na een tijdje echt verbonden met mijn eigen gecreëerde karakters en dat vind ik iets heel sterks en bijzonder."

"Daarnaast vind ik regisseren geweldig om te doen. Op de set staan en je verhaal tot leven zien komen. Die twee dingen hoop ik later vaak te kunnen combineren, zelf schrijven en zelf regisseren. Dat is wel een droom!"

Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

"Zeker! Op dit moment ben ik bezig met mijn afstudeerfilm Ik Zie Wat Jij Niet Ziet. Het is een psychologische thriller / coming of age, die de gevolgen van emotionele verwaarlozing op een kind op 'extreme' wijze weergeeft."

"De film gaat over de dertienjarige Diana die al sinds jonge leeftijd wordt geteisterd door haar narcistische moeder. Ze wordt genegeerd en gekleineerd, terwijl haar broertjes als prinsen worden behandeld. Als wraak bedenkt ze een manipulatief, maar onschuldig ogend spel om de machtsverhouding tussen haar en haar moeder om zeep te helpen. Het is een onconventionele kijk op een conflict tussen moeder en dochter, waarbij verbloemde vijandigheid de manier van communiceren is."

"Hoewel het een thriller is, zal het niet op een typische thriller lijken. Families kunnen zich namelijk perfect aan de buitenwereld tonen, terwijl er wel degelijk iets niet pluis is. Misleiding is daarom ook een belangrijk element in de aanpak van de film. Op die manier blijf ik authentiek aan de realiteit, maar kan ik het ook accentueren in vorm." 

"Daarbij vind ik het ook razend interessant om op deze manier het publiek te misleiden. Ik combineer de fictie en de non fictie elementen, want Jeugdzorg weet van vele families niet dat er thuis iets niet pluis is. Emotionele verwaarlozing is namelijk erg lastig te herkennen. Het kan heel subtiel tot uiting komen, maar toch grote mentale gevolgen hebben. Dat is eigenlijk de grootste reden waarom ik deze film wil maken: mensen een idee geven wat emotionele verwaarlozing inhoudt en hoe vaak het eigenlijk gebeurt. Het is namelijk een erg onderbelicht probleem."

Wat is jouw motivatie geweest om dat te doen wat je nu doet?

"Film maken is geen kinderdroom van mij geweest, maar ik had altijd wel affiniteit voor verhalen bedenken en creatieve dingen doen. Ik was vroeger heel dromerig. Ik lette niet op, want ik zat alleen maar scenario's te bedenken in mijn hoofd. Uiteindelijk vond ik mijn uitlaatklep in schrijven en regisseren, wat eigenlijk heel organisch ging. Tijdens mijn studie kwam ik achter mijn drijfveer, want wat wilde ik nou eigenlijk vertellen en waarom?"

"Martin Scorsese's quote: 'The most personal is the most creative,' legt mijn gevonden drijfveer perfect uit. Mijn ideeën komen voort uit persoonlijke ervaringen, bewust en onbewust. Dit vind ik heel interessant, want niemand heeft exact hetzelfde op exact dezelfde manier meegemaakt. Met film kun je dan op die verschillen focussen, wat hele unieke scènes en momenten oplevert."

"Dat is ook het geval bij mijn afstudeerfilm, die heel persoonlijk is. Ik heb namelijk zelf ook op een bepaalde mate te maken gehad met emotionele verwaarlozing. Hierdoor woekerde er een soort onbewuste boosheid en frustratie in mij die een uitweg zochten. Ik wilde dit gevoel graag tonen in film om een idee te geven aan de psychische gevolgen." 

"De psyche van een mens, kind of volwassene, is altijd iets geweest wat ik probeer te ontdekken in film. Helemaal omdat er zoveel onrealistisch representaties van mentale problemen in de media zijn. De wraakactie in mijn film is een soort combinatie van mijn innerlijke boosheid en die van anderen. Door elementen te accentueren in mijn films hoop ik een duidelijke boodschap af te geven over de gevolgen van emotionele verwaarlozing."

Stel je krijgt de kans je ‘jongere ik’ zelf advies te geven, wat zou dat zijn?

"'Schrijf het gewoon op!' zou ik tegen mijn jongere zelf zeggen. Vroeger schreef ik nooit ideeën op die ik niet beschouwde als ultra goed. Alles bleef toen in mijn hoofd hangen, slechte en goede ideeën. Niks kwam fysiek op het papier, omdat ik bang was om te falen. Die faalangst moet ik soms nog steeds overwinnen, maar ik ben er me wel meer bewust van en het gaat al veel beter. Schrijven, schrijven, falen, opstaan, schrijven. Zo gaat dat nou eenmaal. Als je dat proces accepteert, dan kom je veel sneller op de juiste ideeën."

Welke prestatie heeft jou het meest trots gemaakt?

"Film maken is voor mij een manier geworden om de chaos in mijn hoofd om te zetten tot iets vatbaar en visueel. Ik haal niet per se dingen uit de knoop, maar ik maak eigen ervaringen en gevolgen ervan duidelijk voor mezelf, door ze te vertalen naar film. Ik ben daar best trots op, omdat ik mezelf op die manier ook beter leer kennen. Dit klinkt heel wolkerig, maar ik heb als student nog niet echt een project waar ik het meest trots op ben. Daar vind ik het nog te vroeg voor, of ik ben gewoon heel streng voor mezelf. Ik ben nu vooral trots hoe ik mezelf aan het ontwikkelen ben."

Wat mis je nog in het Nederlandse filmlandschap?

"Ik denk risico en lef. Ik zie veel jonge makers die dat wel hebben, maar naar het grote publiek toe zie ik vooral veilige projecten. Ik vind het jammer dat Nederlandse films al vaak per definitie als slecht worden bestempeld. Dat imago moet en kan gewoon beter. Ik hoop dat er daarom snel een soort New Hollywood-golf onze kant op komt. Of dat ik daar samen met mijn klasgenoten deel van uit kan maken. Nederland heeft het namelijk zeker wel in zich."

Wat zouden regio’s als bijv. Limburg, Friesland en Zeeland kunnen toevoegen aan de Nederlandse filmwereld?

"Jonge makers helpen hun plannen te realiseren. Dat gebeurt nu wel in enkele regio's, maar ik merk dat je als individu toch lastiger geld of steun krijgt. Ik denk als regio's zich meer gaan verdiepen in film en de mogelijkheden ervan, dat deze samenwerkingen wel zullen groeien. De kracht van film is immers immens!"