Kun je iets over jezelf vertellen?

"Mijn naam is Martine van der Kolk, ik ben 28 jaar en ben geboren en getogen in Rotterdam. Ik studeerde audiovisueel ontwerp aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. In januari dit jaar richtte ik samen met Luna Petilli Studio Tinus op. Studio Tinus is een productiehuis verbonden aan een kunstenaars/filmmakers-collectief. De film De Nestvlieder is ons debuut."

"In de afgelopen jaren werkte ik op sets van verschillende Nederlandse televisieseries als regie-assistent, deed ik regelmatig mee aan het 48 Hour Film Project en maakte ik video-installaties, portretten en korte films."

Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?

"Ik vind op set staan het heerlijkste wat er is. Film is fantasie. Er komt niks dichter bij toveren dan wat wij op een set doen. Vanuit kleine details bouwen we een wereld, personages komen tot leven en wanneer de film uit de montage komt, geloven we het. Dat is toch magisch!"

"Ook vind ik de relatie tussen een regisseur en een acteur heel bijzonder. Acteurs kunnen je op set al zo raken met hun spel dat ik soms even helemaal van de wereld ben. Ik vind het een eer als een acteur, die je misschien niet eens zo goed kent, je het vertrouwen geeft om te werken met zijn of haar gevoelens en emoties. Dat maakt regie bijzonder en ik geniet daar keer op keer van."

Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

"Op dit moment ben ik bezig met een korte tragikomische film (De Nestvlieder) over mantelzorg. De film gaat over hoe een disfunctioneel gezin omgaat met mantelzorg. We hebben er net een eerste draaiperiode opzitten en het is waanzinnig goed gegaan! Dit is ook het project waar we voor gaan crowdfunden, zodat we van start kunnen met de tweede draaiperiode."

Wat is jouw motivatie geweest om De Nestvlieder te gaan maken?

"Vaak komen mijn ideeën voort uit eigen ervaring, waaruit een fascinatie ontstaat met een thema of een onderwerp. Ik ben zelf opgegroeid met een zwaar meervoudig gehandicapt broertje, maar nooit erkend als mantelzorger. Het idee voor het scenario kwam voort uit een eigen onderzoek naar wat mijn rol was binnen het gezin. Er werd bij ons thuis weinig gepraat over wat er aan de hand was en ik had moeite met mijn positie. Deze film heeft mij geholpen om verschillende kanten van de situatie te begrijpen, en om de impact die het op mij heeft gehad een plek te geven."

Stel je krijgt de kans je ‘jongere ik’ zelf advies te geven, wat zou dat zijn?

"Dat het goed is wie je bent en dat je altijd recht hebt op je eigen gevoelens en emoties. Als regisseur moet je om kunnen gaan met confrontatie en intimiteit. Anders ben je nooit in staat om te zien wat oprecht spel is en wat niet."

"Ik voelde mij als kind vaak een stoorzender en mijn emoties voelden onterecht. Ik ben van mening dat we ons niet zouden moeten hoeven excuseren voor onze gevoelens, maar toch doen we dat te vaak. Anke van 't Hof zei laatst tegen mij: 'Stop nou eens met sorry te zeggen'. Dat raakte mij heel erg, want ondanks dat ik er zo bewust mee bezig ben, blijven bepaalde patronen er toch. Toen ik er later met een paar vrouwelijk collega's over sprak, realiseerden we ons dat we i.p.v die 'sorry' ook 'dank je wel' kunnen zeggen."

"Eigenlijk is het heel vreemd dat er bedacht is dat het fatsoenlijk is om je emoties niet te laten zien, dat je een ontwikkelde indruk maakt wanneer je er goed in bent om 'je niet te veel te laten kennen'. Maar dat mensen wel graag naar de bioscoop gaan omdat film hen in staat stelt onderdeel te zijn van de emotionele reis van een onontwikkeld persoon. Misschien is dit een goed thema voor mijn volgende film!"

Welke prestatie heeft jou het meest trots gemaakt?

"Dat was het moment dat acteur Arjan Smit tegen mij zei dat ik dingen in hem naar boven haalde die hij lang niet had gevoeld. Dat is het grootste compliment dat je mij kunt geven, want dat betekent dat we kwetsbaar bij elkaar durven te zijn. Dat we iets aan het maken zijn wat echt is, menselijk. Dat we elkaar weten te raken en dat is waar film voor mij over gaat. Ook ben ik waanzinnig trots op het production design van De Nestvlieder. Samen met Denice Zwiers bedacht ik een wereld en zij heeft deze tot in het kleinste detail ontworpen. Ik mis dit vaak in Nederlandse films en series. Het moet allemaal zo realistisch zijn. Ik vind dat heel saai. Film mag juist fantasie zijn!"

Wat mis je nog in het Nederlandse filmlandschap?

"Ik mis vaak het bewustzijn bij crewleden dat het uniek is dat we met elkaar een verhaal vertellen. Het verbaast mij dat er keer op keer weer mensen op set werken die het script niet hebben gelezen en daar ook niet in geïnteresseerd zijn. Ik begrijp oprecht niet hoe dat komt. Op dat soort sets mis ik de saamhorigheid en de gezamenlijke urgentie om dat specifieke verhaal te vertellen. Het zou niet uit moeten maken in welk departement je werkt. Je bent er om vanuit je eigen expertise iets bij te dragen aan de vertelling van dat verhaal. Ik geloof ook dat je een betere film maakt wanneer iedereen op set achter de inhoud van de film staat en begrijpt waar de spanning en het drama zit. Het is belangrijk dat we ons vak serieus nemen, want dan kunnen we kritisch zijn en groeien."

Wat zouden regio’s als bijv. Limburg, Friesland en Zeeland kunnen toevoegen aan de Nederlandse filmwereld?

"Dat vind ik moeilijk om te zeggen... De film De Marathon is een van mijn favoriete films, omdat het zich nergens anders had kunnen afspelen dan in Rotterdam. Dat maakt de film uniek en eigen. Ik vind het bij sommige Nederlandse producties nog wel eens jammer dat er zo veel nadruk ligt op 'Nederlandse' humor. De Marathon laat een vorm van humor zien die in mijn beleving typisch Nederlands is zonder dat daar het drama in zit. Het is gewoon een gegeven. Dat vind ik ijzersterk."