Kun je iets over jezelf vertellen?

"Hi, ik ben Maris, 43 jaar en afkomstig uit Antwerpen. Ik studeerde in 2000 af als meester in de audiovisuele kunsten aan de KHLim in Genk. Sindsdien ben ik als freelance regisseur en cameravrouw betrokken bij talrijke film- en tv-producties.

Doorheen de jaren ontwikkelde ik een hoogst eigen persoonlijke stijl die gekenmerkt wordt door zijn eenvoud en poëtiek. Als documentairemaakster kies ik steevast voor kleinschalige, ontroerende en diepgaande onderwerpen waarbij niet zozeer het woord maar wel het beeld centraal staat. Met mijn films wil ik ook graag deelnemen aan maatschappelijke discussies over belangrijke vraagstukken."

Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?

"Met oog voor detail wil ik steeds beeldend mijn verwondering verwoorden voor het onverwachte van het alledaagse. Door de magie van het menselijk bestaan te belichten wil ik kijkers ontroeren, vertederen en verbazen."

Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

"In mijn werk vind ik het fascinerend om steeds op zoek te gaan naar de relatie tussen ouder(s) en kind(eren). En net daarom vond ik het interessant om het verhaal van Erik te vertellen. In de film Mount Legolas wil ik aandacht schenken aan het feit dat we binnen onze multiculturele samenleving steeds vaker te maken krijgen met parentale kinderontvoering na een scheiding.

Centraal in dit verhaal staat Erik, de achtergebleven ouder, die buiten zijn wil om in de machteloze situatie wordt geplaatst alle contact met zijn zoon verbroken te zien. Al meer dan vier jaar wordt Erik geconfronteerd met het gemis van zijn zoon. De tijd lijkt wel stil te staan sinds zijn zoon ontvoerd is door zijn ex-vrouw. Na twee jaar van hemeltergende administratie lijkt er dan toch schot in de zaak te komen. De zaak zal voorkomen bij een Peruaanse rechter. Samen met zijn vader Bart vertrekt Erik naar de Andes in de hoop eindelijk zijn zoon te zien.

Tijdens deze tocht komt de clash tussen Zuid-Amerika en Europa aan bod. Beide hanteren andere waarden en normen als het over ouderschap gaat. Welke rechten heeft de achtergebleven ouder? En hoe leef je als vader met het besef dat je kind elke dag meer en meer van je vervreemdt? Hoeveel kan een vader trotseren voor zijn kind?"

Wat is jouw motivatie geweest om Mount Legolas te maken?

"Hoewel geen alledaags verhaal en situatie, is het thema van de film universeel: de relatie tussen een vader en zijn zoon. In een situatie terechtkomen zoals die van Erik, klinkt voor vele ouders als een ware nachtmerrie. Maar toch gebeurt het vandaag de dag meer dan we denken, ook in een minder extreme vorm. Het percentage echtscheidingen blijft stijgen en de vraag blijft dan steeds: wat gebeurt er met de verdeling van ouders en hun kind?

De veerkracht die Erik toont wanneer het leven hem op de proef stelt, is zeer inspirerend. Door de moedige emotionele strijd van deze man in beeld te brengen, hoop ik dat deze film mag bijdragen tot meer maatschappelijke bewustwording, inzicht, empathie en beeldvorming rond de scheiding van ouder(s) en kind(eren). Precies daarom moet deze film door de wereld gezien worden.

Voor 30 september 2021 wil ik 20.000 euro opgehaald hebben via CineCrowd. Het publiek kan dus helpen deze documentaire te realiseren.

Stel je krijgt de kans je 'jongere ik' zelf advies te geven, wat zou dat zijn?

"Niets is onmogelijk. Soms moeten we gewoon doen wat ons gelukkig maakt en niet wat het beste is."

Welke prestatie heeft jou het meest trots gemaakt?

"Door de strijd van Erik nu al drie jaar te volgen en alles alleen te filmen en financieren, is dit voor mij wel mijn mooiste prestatie tot op heden. Tijdens deze trip ben ik regelmatig tegen muren en bergen gelopen. Maar je merkt dan dat je veerkrachtiger bent dan je zelf had voorgesteld. De ontwikkeling van de film heeft me echt laten groeien tot een beter mens.

Het heeft me ook geleerd dat je je soms geen zorgen moet maken, niets afvragen en niet twijfelen, maar gewoon moet vertrouwen dat dingen goed zullen komen. Al hoop ik nu wel dat mensen mij gaan steunen om deze film afgewerkt te krijgen."

Wat mis je nog in het Nederlandse filmlandschap?

"De denkkaders mogen nog wat meer open gebroken worden. Er mag misschien nog wat meer ruimte worden gemaakt voor filmmakers vanuit allerlei hoeken van de samenleving."