Guido Coppis over filmmaken en Stille Storm

18 jaar is hij pas, filmmaker Guido Coppis, maar hij heeft al een oeuvre op zijn naam staan waar veel tien jaar oudere makers alleen maar over kunnen dromen. Met name de laatste twee jaar regisseerde hij vrijwel aan een stuk door. Dit leverde allerlei producties op, van videoclips tot korte films. Vorig jaar kwam hij landelijk in het nieuws door zijn film IJzer in mijn Aderen. Nu loopt hij stage bij Talent United, het bedrijf van Paul Ruven, en wil hij deze zomer zijn eerste lange film maken.

“Vernieuwing is nooit makkelijk, maar wel noodzakelijk.”

Na deze mooie introductie: waar geniet jij van in je vak?

“Eigenlijk van het gehele proces, ik vind film maken het allerleukste wat er is. Ik leef er voor, om eerlijk te zijn. Ik vind het altijd erg tof hoe er uit het niets een project tot stand komt en hoe iedereen zijn of haar bijdrage daar aan levert. En hoe je uiteindelijk een resultaat hebt, waar iedereen, hopelijk, trots op kan zijn. Met mijn films wil ik mensen raken, emoties door middel van mijn films over brengen. Als mensen op welke manier dan ook geraakt worden door mijn films, dan is mijn doel geslaagd.”

Je bent nu bezig met je eerste lange film, toch?

“Inderdaad, de film heet Stille Storm en gaat over de 17-jarige Cas. Op een avond vraagt hij zijn ouders om hem ergens naartoe te brengen. Ze krijgen een ongeluk, en beide ouders komen om. Nu worstelt hij met het gevoel dat het zijn schuld is. Langzaam maar zeker begint Cas steeds verder weg in te zakken in een depressie. Vervolgens moet hij ervoor vechten om een eigen nieuwe plek te vinden in een wereld die hem maar niet begrijpt. We hebben een crowdfunding gestart om de film te kunnen maken, want hoewel het een lowbudget film is, zit je toch altijd met onkosten.”

Welk advies zou jij een ‘jongere ik’ geven?

“Kijk zoveel mogelijk films. Ik keek toen ik jong was al een heleboel films, soms ook films die ik op die leeftijd zeker niet had moeten kijken, haha. Maar als ik terug kijk, had ik dat meer moeten doen. Ik merk nu pas hoeveel ik er aan heb gehad dat ik al zoveel heb gezien. Nog meer was alleen maar beter geweest. En: neem risico’s!”

Welke prestatie heeft je het meest trots gemaakt?

“Dat is ongetwijfeld IJzer In Mijn Aderen geweest, en eigenlijk alles wat die film me heeft opgebracht. We hebben de film vorig jaar in mei gedraaid, en in juli is hij uitgekomen. CineSud heeft daar ook nog een bijdrage aan geleverd. Deze film heeft ervoor gezorgd dat ik verder ben gekomen in mijn eigen manier van film maken. Ook heeft het ervoor gezorgd dat mijn netwerk enorm is gegroeid. IJzer In Mijn Aderen heeft mij internationale selecties, een nominatie en een prijs opgeleverd en ik ben uitgebreid geïnterviewd op Radio 1. Maar waar ik dan nog het meest blij mee ben, zijn de enorm talentvolle mensen die ik mede door dit project heb ontmoet en waar ik nog steeds mee samenwerk.”

Zijn er ontwikkelingen waar je naar uitkijkt?

“Het maken van Stille Storm uiteraard. Ook kijk ik erg uit naar de ultrakorte film die ik ga maken. Dit is een (voorlichtings)film over anorexia. Een onderwerp waar ik al lang (filmisch) iets mee wil doen, en ik vind het erg belangrijk om het onder de aandacht te brengen.”

Welke uitdagingen zie jij voor Limburg als filmregio?

“Om heel eerlijk te zijn, denk ik dat wij als filmmakers in Limburg uit onze schelp moeten kruipen. Dat er meer films gaan worden gemaakt, die fris, vernieuwend en eigen zijn. Deze zijn er wel, maar gewoon nog niet genoeg, denk ik. Het klinkt waarschijnlijk wat eigenwijs, maar ik denk dat wij als filmmakers ons minder zorgen moeten gaan maken over wat andere mensen vinden van onze films, maar meer moeten kijken naar wat we zelf mooi en goed vinden. Vernieuwing is namelijk nooit makkelijk, maar wel noodzakelijk. Ik denk dat Limburg veel mogelijkheden biedt, mogelijkheden die waarschijnlijk nergens anders in ons land te vinden zijn, en die mogelijkheden moeten optimaal benut gaan worden.”

Wat is voor jou de meerwaarde van films maken in Limburg?

“Esthetisch gezien heeft Limburg een landschap dat je nergens anders vindt. Deze locaties zijn nog uniek. Dit maakt je film ook meteen unieker. Daarbij word je in Limburg als filmmaker veel meer (persoonlijk) ondersteund, waar ik als jonge maker erg veel waarde aan hecht.”

Wat mis je nog in Limburg?

“Innovatie en creatieve risico’s. We spelen het soms nog te ‘safe’, waardoor er naar mijn mening nog te weinig films worden gemaakt die echt anders en vernieuwend zijn. En tenslotte, het klinkt misschien gek, maar laten we af toe ook gewoon iets doms of onrealistisch doen. Want daar komen meestal wel de mooiste dingen!”