Guido Coppis: “Stiltes maken een scène menselijker”

Leeftijd is maar een getal

Leeftijd is maar een getalletje, heeft de Venrayer inmiddels bewezen. “Toen ik net begon, heb ik er aardig last gehad van dat ik zo jong was,” vertelt de filmmaker. “Dat mensen me niet serieus namen en bijvoorbeeld vroegen wat voor videootjes ik dan maakte. Maar in de loop van de tijd heb ik dat zo vaak gehoord dat het me inmiddels niet meer uitmaakt. Ik ben heel stellig en weet wat ik aan het doen ben. Inmiddels word ik in Limburg best serieus genomen, daarbuiten ook redelijk.”

Coppis was zestien toen hij zich vol op film besloot te storten. Zijn opleiding tot AV Specialist in Arnhem doet hij daar nog naast. “Ze geven je veel vrijheid in wat je doet,” vertelt de regisseur. “Voor school maak ik eigenlijk zelden films. Vaak is een opdracht ook in teamverband en heb ik zelf niet de leiding omdat ik druk ben met m’n eigen dingen. Alles wat op m’n Vimeo-kanaal staat, is buiten school gemaakt. Wel zijn er mensen op school die serieus naar m’n films willen kijken. Dat stel ik enorm op prijs.”

Een kwestie van doen

“Bij mij is het vooral gewoon doen,” gaat de regisseur verder. “Veel makers zullen zich misschien zorgen maken over geld, en dat snap ik ook wel, maar momenteel wil ik gewoon films maken en dat kan gewoon als je genoeg ambitie hebt. Iedereen die meewerkt, doet dat gratis. Veel van die mensen hebben ook toegang tot goede apparatuur. Het is dan vooral een kwestie van gunsten vragen en projecten maken waar mensen in geloven. Voorzichtig proberen om te kijken of je op die ene dag misschien van iemand een camera mag lenen. Daar zijn natuurlijk grenzen in, maar als je allemaal ergens met ambitie instapt, kun je zeker iets bereiken.

Stille Storm

Zijn nieuwste werk is daar tot dusver het grootste bewijs van. Stille Storm is een mooi beheerst drama van 50 minuten over een jongen die zijn ouders verliest bij een auto-ongeluk. Terwijl zijn zus in coma ligt, keert Cas steeds verder in zichzelf, ondanks de pogingen van vrienden om hem bij te staan. Zoals de titel al doet vermoeden, wordt er meer gezwegen dan uitgesproken. Een stijlmiddel dat Coppis vaker gebruikt.

“Stiltes maken een gesprek vaak veel echter,” legt de regisseur uit. “Zeker als het om heftige onderwerpen gaat, weten mensen vaak niet wat ze moeten zeggen. En als ze dat wel weten, moeten ze er lang over nadenken. Een stilte maakt een scène dus veel menselijker. In het scenario had ik dat al veel verwerkt, maar ook tijdens het draaien ontdekten we nog dat sommige momenten veel beter werken als er gewoon niets wordt gezegd.”

Inspiratie

“Michael Haneke is een hele grote inspiratie,” vertelt Coppis. “Toen ik 15 was, zag ik Das Weisse Band, heel indrukwekkend op elk aspect. Verdomd menselijk en realistisch gedaan. Dat sombere gevoel dat ik ervan kreeg wilde ik ook proberen op te wekken bij andere mensen. Dat is voor mij nog steeds een streven. Ik wil dat mensen geraakt worden. Film is een extreem krachtig medium, maar intussen zie je ook heel vaak gemiste potentie. Het is zo jammer als je iets na een dag alweer bent vergeten. Ik heb dan veel liever een film die misschien niet op ieder vlak ijzersterk is maar die me wel echt bijblijft. Dat wil ik ook zelf maken. Ik realiseer me dat niet iedereen m’n films goed vindt en dat ik een relatief kleine doelgroep heb, maar al zit er maar één persoon in de zaal die erdoor wordt geraakt of er een nieuw perspectief door krijgt, dan is mijn doel bereikt. Een hele zaal waarin iedereen het gewoon een prima film vond en verder niets, vind ik verschrikkelijk. Ik kan heel lastig omgaan met zulke ‘wegkijkertjes’.”

Coppis kijkt trots en gespannen uit naar de première van Stille storm op 12 januari. “Heel tof om in dezelfde competitie te draaien als hoogwaardige films van Theo Maassen en Noël Loozen. Hilarisch eigenlijk om daar met dit filmpje tussen te zitten. Misschien wordt het nog een mooie plek om nieuwe mensen te ontmoeten, en zo niet, dan is het in ieder geval al interessant om die andere films te kunnen zien.”

Op eigen houtje

Waar veel beginnende regisseurs een poging doen om binnen te komen bij de Filmacademie en vervolgens het traject van NTR Kort! en One Night Stand afleggen, probeert Coppis zoveel mogelijk op eigen houtje te doen. “Niet het normale pad, dat realiseer ik me, maar ik denk dat het juist ook een bepaalde kracht kan hebben om een eigen weg af te leggen. Zo blijf je films maken die puur uit jezelf komen.”

“Ik heb veel geëxperimenteerd met verschillende genres, zoals elke beginner dat doet”, vertelt Coppis. Maar ik kwam erachter dat mijn hart echt bij drama ligt.” Verlies en rouw zijn thema’s die vaak in zijn films te zien zijn. “Er is geen ander onderwerp dat zo ruim interpretabel is als de dood. Interessant omdat ik het nooit helemaal begrijp, net als iedereen. Maar dat gevoel van achtergelaten en eenzaam zijn dat Cas heeft, en vooral het niet begrepen worden, zijn onderwerpen die ik wel weer heel goed van mezelf ken. Ik denk dat dat is wat ik echt interessant vind: die combinatie van wat ik wel en niet begrijp.