In gesprek met Maria Philips

Dag Maria, stel jezelf eens even voor!

"Ik ben Maria Philips (1993), geboren in Amsterdam en nu 23 jaar. Vroeger wilde ik heel graag boeken schrijven. Ik was altijd in de weer met een klein verhaaltje waar ik vervolgens ook illustraties bij maakte en een boekwerkje. Na mijn lagere en middelbare schooltijd op de vrije school en een tussenjaar aan Open Studio ben ik gaan studeren aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht (HKU). Ook daar vond ik het heel leuk om kleine verhaaltjes te schrijven en vervolgens ook te regisseren. Dat was bij ons op school altijd even spannend, want daar moest je voor worden uitgekozen. Nu ben ik bezig met mijn afstudeerfilm."

Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?

"Alle fases van een filmproductie hebben hun charme en hun drama. In de pre-productie moet er zoveel geregeld worden, maar aan de andere kant zie je het verhaal van papier naar de werkelijkheid vervormen. Dat vind ik het allerleukste van de deze fase. Heel veel verschillende factoren komen samen en steeds meer begint wat je bij elkaar raapt te lijken op datgene wat je in je hoofd hebt. Op set ben ik ook een gelukkige vrouw. Dat alles samenkomt en het ook echt mooi wordt. Daarnaast vind ik de samenwerking heel prettig tussen de verschillende departementen. Iedereen heeft zijn eigen specialisatie waardoor je elkaar zo goed mogelijk kan ondersteunen. Daarnaast is het ook nog super gezellig. Tijdens de post-productie en presentatie word ik meestal alleen maar enthousiaster en enthousiaster over het eindproduct waar je dan met z'n allen zo hard voor hebt gewerkt. Dan kom je er weer achter dat het het allemaal waard was."

Waar ben je momenteel mee bezig?

"Ik ben nu bezig met mijn afstudeerfilm aan de HKU: WK Cavia. Ja, als in wereldkampioenschap cavia. Het wordt een licht absurde, optimistische, kleurrijke, tragikomische film van 10 tot 15 minuten. De film gaat over een meisje Kiki, dat werkt in de cavia trimsalon, en de jongen van de vishandel tegenover haar in de straat. Kiki is druk bezig met haar voorbereidingen voor het WK cavia. Als plots de stroom uitvalt en de föhns niet meer werken moet ze haar strakke planning wel loslaten. Lukt het haar nog om te winnen of overwint de liefde?"

"Het wordt een hele visuele vertelling waarin er een grote tegenstelling zit in het op een voetstuk zetten van dieren en het opeten van dieren. Wij zijn nu druk bezig met het verzamelen van de financiering via CineCrowd. Daarnaast zijn we al op een cavia-dag geweest, waar ook een keuring plaats vond, is de cast en crew bijna compleet en zijn we op zoek naar locaties."

Hoe kijk jij, als 'buitenstaander' aan tegen de opkomende filmindustrie in Limburg?

"Dat juich ik alleen maar toe. Dat dat prachtige landschap nog niet eerder ontdekt is verbaas ik mij over. Daarnaast zou ik heel graag een keer in Limburg filmen. Misschien komt er na mijn afstuderen wel een project op mijn pad dat ik mee kan nemen die kant op."

Welke uitdagingen of kansen zie jij voor Limburg als filmregio?

"Limburg heeft zulke prachtige gebieden en woonwijken die aandoen als on-Hollands. Het liefst was ik daar gaan filmen, maar de transport kosten zouden te hoog worden en de beschikbaarheid van de acteurs kleiner dus draaien we WK Cavia in Noord-Holland. Ik hou heel erg van een arena die niet terug te leiden is naar een bepaalde stad. In Limburg is er veel niemandsland waarmee je de kijker aangenaam kan verassen."

"Buiten een epicentrum als de Randstad is veel meer mogelijk. De grote steden zijn zo uitgemolken op dat gebied. Als je ergens draait buiten de randstad ontvangen mensen je ook veel hartelijker en met open armen. Er is meer betrokkenheid vanuit de regio. Dit geeft zo veel rust tijdens het filmmaken."

Op welke gebieden zie jij mogelijkheden tot verbetering?

"Door bijvoorbeeld meer contact te leggen met filmscholen van Nederland. Hoe leuk zou het zijn als er binnen de Euregio een soort co-productie geïnitieerd zou worden. Omdat er weinig aandacht aan besteed wordt voelt het ook minder toegankelijk. Terwijl er zo veel potentie zit. Dat zou fantastisch zijn, maar eigenlijk ook weer niet, want dan blijven die mooie plekken misschien niet meer zo geheimzinnig."