Verborgen amateurjuweeltjes

Kort na het overlijden van mijn vader in 2011, werd ik benaderd door het Limburgs Museum in Venlo. Ze hadden interesse in een amateurfictiefilm die mijn vader, samen met zijn collega Frits Kraat van het Bernardinus College in Heerlen had gemaakt: ‘Het Huis met de Gesloten Deuren’ uit 1960.

Het is een detectiveverhaal in zwart-wit, zonder geluid. Wel met tussenschriften, die varieerden van “Je kunt beter niet kijken, vrouw!” als het lijk wordt gevonden, tot “Dit kan alleen een tandarts gedaan hebben.” – wat een gevleugelde uitspraak binnen de familie bleef, steeds als iemand een voorbarige conclusie trok.

Filmcursus

Cor de Hoon en Frits Kraat waren Limburgers die eind jaren 50 een filmcursus gaven in de provincie. Na zelf een kadercursus te hebben gevolgd in Sittard, vonden ze dat ze die kennis moesten doorgeven. Gewapend met filmfragmenten uit toenmalige klassiekers zoals ‘De Potemkin’ van Eisenstein, ‘Brief Encounter’ van Carol Read en ‘The Ladykillers’ van A. Mckendrick, gingen ze scholen en buurthuizen af om avondvullende lezingen te geven over de basisprincipes van de film.

De volgende stap

De volgende stap: hoe zou het zijn om zelf een film te maken, volgens die principes? Mijn vader, die later ook schrijver zou worden, besloot een detective-script te schrijven, in de stijl van Agatha Christie. Plaats delict was de etagewoning boven tandartspraktijk Oostwegel in de Klompstraat in Heerlen (daarmee is de inspiratie voor het tweede tussenschrift verklaard), waar mijn ouders toen woonden. En het lijk moest een baard hebben. Dat laatste ingrediënt vormde al meteen een probleem, toen het eerste lijk na een paar opnames niet meer mee wilde doen. Kunstenaar Cor Driessen uit Heerlen was een gewillige invaller en ook de rest van de cast was snel gevonden in werk- en kennissenkring.

De film werd gedraaid met een 8 mm camera, Frits Kraat nam de regie voor zijn rekening en deed de montage. Ook de politie werd ingeschakeld. Je deed het goed, of je deed het niet. Dus kwam een politieauto voorrijden, met twee geüniformeerde agenten die in de film figureerden. Ze hadden geen idee wat ze kwamen doen, want hun baas had alleen een briefje op hun bureau gelegd: “Morgenvroeg , 7 uur filmopname Klompstraat 25”.

De opnames moesten buiten werktijd van de filmers gedaan worden. Dus toen mijn vader op een ochtend te laat op zijn werk dreigde te komen, werd hij met zwaailicht naar school gebracht. De buurvrouw hing uit het raam en zei: “Ik geloof dat bij De Hoon ingebroken is en ik weet ook wie het gedaan heeft: die schilders die daar stonden te niksen en steeds om zich heen keken!”

Het resultaat van alle inspanningen was een fraaie Film Noir, met een heel aardig plot en filmische aardigheidjes die duidelijk met veel liefde en aandacht voor cinema is gemaakt. En de activiteiten vielen op. Een jongeman, die de filmers bezig zag in de binnenstad van Heerlen, zette zijn fiets haastig weg om een kijkje te gaan nemen. Jaren later ging hij zelf aan de slag met film, samen met mijn vader, intussen gepensioneerd. Tot zijn verrassing zag de Heerlense Rob Kessels 35 jaar na dato zijn eigen fiets terug in ‘Het Huis met de Gesloten Deuren’.

Het mysterie van de verdwenen film

Uit een dagboek van mijn vader: “De kosten bedroegen fl. 208,13, uitgegeven aan filmmateriaal (14 rollen), stencilwerk, fruit voor zieke acteurs, bloemen voor jarige actrices, koffie voor iedereen. Het verslag is bewaard gebleven, de film van Het Huis met de Gesloten Deuren is helaas spoorloos verdwenen.”

Inderdaad is op onverklaarbare wijze de film verdwenen uit het ouderlijk huis. Hoe we ook zochten, we vonden alleen nog een video met een kopie-DVD waar het museum niet zoveel aan had. Waar de filmblikken rondzwerven, blijft tot op de dag van vandaag onbekend. Zo zwerven er waarschijnlijk nog veel meer verborgen juweeltjes rond op zolders en in vergeten kasten die de moeite waard zijn om gezien te worden!

De complete film is hier te zien!