Abigail Prade werkt aan nieuwe korte film

Dag Abigail! Kun je kort iets over jezelf vertellen?

“Ik ben Abigail Prade, geboren in 1989 in Paramaribo en woon in Rotterdam. Ik heb Liberal Arts & Sciences gestudeerd aan de Universiteit van Utrecht en ben daarna regie en productie gaan doen aan de New York University. In 2017 heb ik de korte film Future Perfect gemaakt, die onder meer te zien was op het Nederlands Film Festival, SHIFT Film Festival en Los Angeles Asian Pacific Film Festival.”

Waar geniet jij keer op keer van in jouw vak?

“Het fijnste vind ik het werken met acteurs tijdens de pre-productie en op de set. Ik houd er van om te improviseren met de acteurs, want zij komen met nieuwe dingen die ik zelf niet had kunnen bedenken. Ik vind het daarom belangrijk om het maken van een film als een organisch proces te beschouwen, waar iedereen iets aan bijdraagt. Voor mij als regisseur is een van de leuke dingen juist om met de onvoorziene dingen om te gaan. Het is een beetje als surfen. Dan moet je de bestaande plannen over boord gooien en moet je improviseren en meegaan met de golf. Daar kunnen hele mooie dingen uit komen, vooral omdat ze juist niet gepland zijn.”

Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent?

“Ik ben nu bezig met mijn nieuwe korte film A Mutual Understanding. A Mutual Understanding is een verhaal over een verstandshuwelijk tussen een Filipijnse vrouw en een gehandicapte Amerikaanse oorlogsveteraan. Over zulke nep-huwelijken waarin men gebruik maakt van elkaar en de mensen die in zulke huwelijken stappen hebben we veel vooroordelen, maar ik wil dit onderwerp met veel humor en compassie benaderen. Juist door op de banaliteiten van het dagelijks leven in zo’n huwelijk te richten denk ik dat je tot een bepaalde waarheid komt over mensen en hun verlangen het beste van hun leven te maken, hoe onconventioneel ook. Ook leuk is dat de Filipijnse filmster Mercedes Cabral, bekend van de films van Brillante Mendoza en Park Chan-wook heeft toegezegd de hoofdrol te spelen.”

Wat is jouw oer-motivatie?

“Ik voel me aangetrokken tot de verdrietige, wrange en absurde dingen in het leven en zie daar een bepaalde humor in. In de domme dingen die mensen doen of verlangen zit ook een waarheid. Ik denk dat kunstenaars , iets nieuws willen laten zien in het alledaagse of hun publiek op een nieuwe manier willen laten kijken naar dingen die ze al kennen. Dat wil ik ook, met name naar zogenaamde lelijke of banale dingen.”

Wat is het beste advies dat je ooit gekregen hebt?

“Het belangrijkste advies dat ik ooit heb gekregen en waar ik mijzelf aan probeer te herinneren wanneer ik teleurgesteld ben dat bepaalde dingen niet lukken of wanneer ik teleurgesteld ben in mijzelf en wou dat ik bepaalde dingen beter had gedaan, is: Alles is gebeurd zoals het moest gebeuren.”

Welke prestatie heeft je het meest trots gemaakt?

“Afgelopen zomer werd mijn afstudeerfilm Future Perfect op het Locarno Film Festival vertoond. Ik mocht deelnemen aan de Locarno Filmmakers Academy, dat is een talent-programma voor vijftien regisseurs die wereldwijd zijn geselecteerd om exclusieve masterclasses te volgen van bekende regisseurs en tijdens het Locarno Film Festival aan de internationale filmindustrie worden gepresenteerd als opkomend talent. Voor mij was dat zeker bijzonder om mee te maken, omdat het een heel duidelijk meetpunt is van “succes” internationaal gezien. Tegelijkertijd komt zo’n moment na heel veel afwijzingen en dingen die niet lukken. Dus dat is één van de moeilijkste dingen van het filmmaker-zijn, dat je steeds hopelijk kleine stapjes vooruit gaat en dat je het nog steeds probeert vol te houden.”

Wat mis je in het Nederlandse filmlandschap?

“In het Nederlandse narratieve filmlandschap mis ik een verscheidenheid aan smaak en makers. Ik vind de films en de makers van de films een beetje hetzelfde. Alsmede de mensen die beslissen over welke films gefinancierd worden. Het is in mijn optiek een incestueus systeem dat elkaar voedt (voor ons, door ons en over ons). Maar misschien mag ik dat niet te hard op zeggen, want we hebben maar één filmfonds. En dan spreken we nog niet eens over inclusiviteit voor en achter de camera en in de verhalen die verteld worden!”

Wat zouden regio’s als Limburg, Friesland en Zeeland toe kunnen voegen aan onze nationale filmwereld?

“Regio’s als Limburg, Friesland en Zeeland hebben ontzettend mooie locaties die afwijken van de locaties die je meestal in de Nederlandse film ziet. Het centrum van de Nederlandse film is natuurlijk toch wel Amsterdam, maar deze regio’s hebben veel karakter en een bepaalde geschiedenis die uitgebuit kan worden in de verhalen die worden verteld. Maar wat ik nog mooier vind is dat ze, omdat ze buiten het systeem vallen, meer de attitude van outsiders moeten aannemen. Ik voel me zelf natuurlijk ook een outsider (en het cliché misschien is dat iedereen zich zo voelt). Maar omdat ze buiten het reguliere systeem vallen, zorgt dat er wel voor dat er op een andere manier naar film wordt gekeken en wordt gemaakt. Men probeert het realiseren van een film gewoon gedaan te krijgen met de beperkte middelen die men heeft!”