Amuse (2016, Jonne Covers & Ivo van Aart, 6 minuten)

Wat doe je als je tijdens een gesprek geleidelijk de aandacht verliest? Doe je dan alsof je nog steeds geconcentreerd luistert en houd je het gesprek op de automatische piloot gaande? In een groot restaurant hebben de gezellig kletsende mensen alle aandacht voor elkaar. Althans, zo lijkt het. Acht dansers accepteren zonder gêne hun desinteresse en staan zichzelf toe om af te dwalen. Dansfilm over de sociale regels die we onszelf opleggen en de moeite die het soms kost om je daaraan te houden.

INTERFACE (2016, Anna Hoetjes, 6 minuten)

Stel je voor dat er altijd een scherm zit tussen je eigen gezicht en de buitenwereld. Dat je nog nooit het gezicht van je geliefde hebt gezien of je eigen ogen in de spiegel hebt bekeken.

De toekomst ziet er niet veel anders uit dan nu in INTERFACE, maar ieder menselijk gezicht is van de buitenwereld afgesloten door een spiegelende interface: een scherm waardoor je wel naar buiten kunt kijken, maar waarmee iedereen gezichtloos door het leven gaat. Wie een ander aankijkt, verdrinkt in een oneindige reflectie van reflecties. Mobiele telefoons en camera’s functioneren als ogen buiten deze interface.

Jordy in transitland (2016, Willem Timmers, 6 minuten)

Jordy staat aan de vooravond van haar fysieke transitie. Vooral nu, dwalend tussen man en vrouw, voelen de beperkingen van deze tweedeling voor haar verstikkender dan ooit. 

Moet ze zich conformeren? En hoeveel geef je daarvoor van jezelf op? Een modern, rauw sprookje als poëtisch protest tegen de huidige hokjesgeest.

Shouted from the Rooftops (2017, Beri Shalmashi, 7 minuten)

Vanaf het dak van een gebouw in een Koerdisch stadje dat in puin ligt door oorlogsgeweld, ziet Ferhat hoe zijn geliefde Sherin gewapend naar het front vertrekt. 

Zelf blijft hij liever thuis: hij ziet het nut niet van een revolutie die alles nog slechter maakt. Ferhat wacht op Sherins terugkomst, terwijl hij mijmert over hun romance. De Nederlands-Iraakse productie vertelt op een ingetogen manier een schrijnend liefdesverhaal.

Elle est Belle (2015, Joren Molter, 10 minuten)

Vera (15) woont bij haar vader Dirk die in een rolstoel zit. Dirk heeft Vera's hulp in huis hard nodig. Echter gaat haar taak verder dan hem alleen verzorgen. Dirk zoekt troost, en Vera laat het toe.

Samoeraai (2019, Sven Peetoom, 9 minuten)

De jonge Ivan wil niets liever dan een Samoeraai worden. Wanneer hij op een dag van de nieuwe wilde vriend van zijn moeder een samoeraai zwaard krijgt worden zijn grootste wensen werkelijkheid. Deze werkelijkheid en de verantwoordelijkheid die daarbij komen kijken blijken echter minder mooi dan hij zich had voorgesteld.

Amor (2017, Isabel Lamberti, 24 minuten)

Stoer doen, onzeker zijn; je volwassen gedragen, maar tegelijkertijd nog zó kind zijn; een grote mond hebben, maar er daarna tóch weer spijt van hebben: het hoort allemaal bij de pubertijd. In deze gekke fase van je leven (waarschijnlijk de meest ingewikkelde fase ooit) weet je meestal totaal niet wie je bent. Het gevoel “anders” te zijn dan de rest - en het gevoel er helemaal alleen voor te staan - is uitermate kenmerkend voor deze gekke periode. Toch hebben alle pubers (en mensen an sich) in ieder geval één ding met elkaar gemeen: we zijn namelijk allemaal op zoek naar liefde.

Lukas aan Zee (2016, Jordi Wijnalda, 26 minuten)

Tijdens een schijnbaar eindeloze nacht in een desolaat hotel aan zee probeert een 25-jarige jongen genaamd Lukas een oplossing voor zijn eenzaamheid te vinden bij wie hij ook maar tegenkomt: een webcammeisje, een James Dean-imitator, een wat oudere zakenvrouw... Maar sommige dingen vind je niet door ernaar te zoeken.

GILLES (2016, Jordi Wijnalda, 6 minuten)

Op een zaterdagnacht in de “Stad van de Liefde” worden twee gezworen vijanden verbonden in hun haat jegens iemand die ze nog meer verachten dan elkaar: een homoseksuele man.

Southwest (2013, Jordi Wijnalda, 16 minuten)

Een Nederlandse vrouw van middelbare leeftijd, die in het geheim vluchtelingen helpt op de westgrens van Turkije, ziet zich geconfronteerd met de zoon die ze jaren geleden in de steek heeft gelaten.

Blauw (2015, Joren Molter, 7 minuten) 

Peter (45) zit op de bank. Hij vertelt heel emotioneel over een traumatiserende ervaring uit zijn verleden. Een onberekenbare vader, een angstige moeder. Deze herinnering blijkt helaas ook op het heden nog invloed te hebben.

(c) All visual material is used with the filmmakers' permission.