Kun je iets over jezelf vertellen?

"Mijn naam is Fabiënne Jongenburger. Ik ben een 23-jarige filmstudent, wonende in Amsterdam, maar ik kom uit een klein dorpje gelegen naast Alkmaar genaamd Heiloo. Als derde generatie Indische maker heb ik een passie voor het vertellen van kleine menselijke verhalen die mensen elkaar beter laten begrijpen. Momenteel studeer ik productie aan de Nederlandse Filmacademie en sta ik op het punt om m’n eindexamenjaar in te gaan. Ik ben in de filmwereld begonnen op mijn zeventiende, toen ik de productiecursus volgde aan de Nederlandse Filmacademie. Hier maakte ik kennis met het productievak. Tijdens mijn studie begon mijn interesse, - naast die voor productie - te groeien voor de richting regie documentaire. Ik heb mijn wens uitgesproken tegenover mijn coaches, en ik kreeg door middel van hun support de mogelijkheid om naast mijn eigen lessen enkele lessen te volgen samen met de regie documentaire studenten uit mijn jaar."

"Op dit moment ben ik bezig met m’n eerste eigen korte documentaire, Als het voor jou maar anders wordt. Met het maken van deze film wil ik graag een uitstapje maken naar het regisseren om in de praktijk te ervaren of dit wat voor me is. Tot nu toe bevalt het erg goed, dus in de toekomst ambieer ik het om naast het produceren te blijven regisseren als ik hier de kans toe krijg."

"Mijn doel is om door middel van film mensen te raken, hen te laten nadenken en een diepere verbinding tussen mensen tot stand te brengen. Ik geloof dat elk verhaal, hoe klein ook, de kracht heeft om levens te veranderen en perspectieven te verbreden. Met mijn werk wil ik een positieve impact hebben op de wereld om me heen en bijdragen aan een beter begrip en empathie tussen mensen. Ik zie de toekomst met enthousiasme tegemoet, vol mogelijkheden om mijn passie voor het vertellen van verhalen en het maken van films verder te ontwikkelen."

Waar geniet jij keer op keer van bij jouw vak? En waarom?

"Het maakt een verschil of ik bezig ben met het ontwikkelen van een fictiefilm of documentaire, maar er is overlap te vinden in het feit dat ik het meest opleef tijdens de ontwikkeling en research van een project. Bij een documentaire komt dat vooral tot uiting in het contact met personages, waarbij je van dichtbij meemaakt hoe het leven van iemand anders zowel ver van je eigen leven kan liggen als verrassend dichtbij. Het biedt zoveel mogelijkheden om te leren op verschillende manieren. Elk project is voor mij een nieuw onderzoek, een kans om iets nieuws te ontdekken over de wereld en de mensen daarin. Het helpt me om mijn eigen gevoel beter te begrijpen en om antwoorden te vinden op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Bij fictieprojecten praat je eigenlijk ook over mensen tijdens de ontwikkeling. Hun emoties, de drijfveren achter hun acties, wat logisch aanvoelt of juist wat hen onlogisch of onredelijk maakt, wat dan weer heel herkenbaar kan zijn. Het voelt bijna als het oplossen van een grote puzzel. Je onderzoekt samen welk stukje waar past, zodat het uiteindelijk een kloppend geheel kan worden."

"Natuurlijk zijn er ook de draaidagen. Vooral bij documentaires kunnen er nog veel veranderingen plaatsvinden tijdens het filmen en moet je open blijven staan en nieuwsgierig blijven naar wat er om je heen gebeurt. In het verleden heb ik voornamelijk fictieprojecten gedaan, maar ik heb de stap gezet naar documentaire omdat ik vond dat ik meer controle moest kunnen loslaten in mijn vak, maar ook in het leven. Hoewel dingen onder controle hebben in de productiewereld zeker geen negatieve eigenschap is, merkte ik dat ik er op een gegeven moment ook in het echte leven mee worstelde. Het maken van documentaires heeft me flexibeler gemaakt en heeft een hele nieuwe wereld voor me geopend. Het proces gebeurt binnen een kleine crew en dit zorgt voor een geconcentreerd en intiem proces, waarbij ik me volledig kan onderdompelen in een ander persoon of een specifiek onderwerp. Dit past heel goed bij mij."

"Daarnaast word ik erg enthousiast van de achterkant van een project. Dat enthousiasme komt vooral voort uit de distributie, maar ook uit een mogelijk impacttraject. Impact is de afgelopen jaren steeds zichtbaarder en prominenter geworden, vooral bij documentaires. Persoonlijk ben ik hier een grote voorstander van. Wat bijvoorbeeld is bereikt met de serie "Klassen" (2020), of de documentaire "Shadow Game" (2021), vind ik buitengewoon bijzonder. Het kunnen maken van een daadwerkelijk verschil in de samenleving met de films en series die je maakt, is een grote wens van mij en iets wat ik ook nastreef met mijn eigen projecten. Ik hoop dit nu al te bereiken met mijn huidige project en ook in de toekomst."

Kun je iets vertellen over waar je nu mee bezig bent? 

"Op dit moment ben ik bezig met mijn allereerste project als regisseur: Als het voor jou maar anders wordt, een korte documentaire die zich richt op de belevingswereld van de alleenstaande ouder Sandra."

"Het verhaal draait om Sandra, die samen met haar jonge kinderen een onveilige thuissituatie achter zich heeft gelaten. Sandra wil nu afscheid nemen van haar verleden en verdergaan met haar leven, maar wordt hierin beperkt door externe factoren, waaronder instanties en haar ex-partners. In de film zullen we zien of en hoe ze haar leven voortzet en wat het effect is van de constante confrontatie met het verleden."

"Als het voor jou maar anders wordt combineert zowel een behoefte als een belofte. De behoefte is dat haar kinderen nooit dezelfde ervaringen hoeven te ondergaan als zij heeft meegemaakt, en de belofte is dat ze er alles aan zal doen om dat te bewerkstelligen."

Vorm

"Om ons volledig onder te dompelen in het verhaal, zal dit in vorm worden ondersteund met herinneringen van Sandra en haar kinderen. Deze herinneringen zullen worden gevisualiseerd in animatie. We gaan zien wat het doet met Sandra om deze herinneringen te herbeleven. We zullen Sandra ook de mogelijkheid geven om deze negatieve herinneringen om te vormen naar hoe ze het anders had willen doen. Door een alternatief einde te laten zien voor een bestaande herinnering."

Doel

"Het hoofddoel van de film is het op gang brengen van gesprekken tussen alleenstaande ouders, om bruggen te slaan tussen hun ervaringen en hen minder eenzaam te laten voelen in deze ervaringen. Daarnaast willen we de jongere generatie inspireren door hen hoop en de mogelijkheid tot verandering mee te geven, ongeacht wanneer ze de keus maken om een ander pad in te slaan. Op de lange termijn hopen we dat dit zal leiden tot verandering in de aanpak van ons rechtssysteem ten opzichte van deze ouders, aangezien de huidige aanpak voor velen niet werkt. Zo willen we voorkomen dat de volgende generatie met dezelfde problemen te maken krijgt."

Waar staan we nu?

"Op dit moment zijn we bezig met een campagne op Voordekunst om de laatste financiering voor het project binnen te halen. De helft van het benodigde geld is al verkregen via onder andere fonds FNO en private investeerders. Na de crowdfunding zal onze begroting bijna rond zijn en zijn we financieel klaar om eind juli te starten met de opnames. De pre-productie is in volle gang en de eerste voorbereidingen zijn al begonnen. Onze animatoren zijn bezig met de eerste tests, zoals te zien is in onze crowdfunding video. Gesprekken over de inhoud met alle betrokkenen lopen door tot aan de draaidagen en verder in de post-productie. We zijn ook in gesprek met mogelijke locaties, doen onderzoek naar relevante filmfestivals voor ons distributietraject en verkennen manieren om impact te creëren als aanvulling op onze film. Dit zou onder andere in de vorm kunnen van, aansluitende gesprekken bij onze viewings met andere alleenstaande ouders, maar we onderzoeken ook nog andere mogelijkheden."

Wat is jouw motivatie geweest om dat te doen wat je nu doet?

"Van jongs af aan heb ik een grote passie gehad voor verhalen vertellen. Ik herinner me nog hoe ik op jonge leeftijd verhalen schreef en mijn eigen illustraties maakte om er uiteindelijk een zelfgemaakt boek van te maken. Zodra ze af waren, werden ze vol trots aan mijn juf overhandigd, zodat ze voorgelezen konden worden aan de rest van de klas."

"Die liefde voor schrijven is altijd gebleven. Ik schreef voornamelijk korte verhalen, maar later ook scripts. Voordat ik aan het cursusjaar op de filmacademie begon, had ik me eigenlijk aangemeld voor de scenario richting. Maar tijdens het cursusjaar heb ik besloten om over te stappen naar productie, vanwege de passie die ik voelde voor dit vak. Nu realiseer ik me dat je je niet hoeft vast te pinnen op één specifieke richting. Onlangs ben ik ook weer begonnen met schrijven, dit keer geen verhalen, maar gedichtjes."

"Als kind werden er altijd homevideo's gemaakt door mijn moeder met onze videorecorder. Telkens wanneer de camera op mij gericht was, wilde ik altijd ‘kijken’ wat er wel niet allemaal werd gefilmd. Daar begon mijn interesse voor film al. Ik heb die videorecorder nog steeds en ik gebruik hem nog steeds om te filmen. Het voelt op de een of andere manier kostbaarder om hiermee te filmen dan bijvoorbeeld met mijn telefoon. Bovendien staan al die waardevolle herinneringen van vroeger nog steeds opgeslagen op de kaart die erin zit. Het is een apparaat waar ik veel waarde aan hecht, een cadeau dat van generatie op generatie aan mij is doorgegeven."

"Toen ik hoorde dat je van film, mijn toenmalige hobby, daadwerkelijk je beroep kon maken, kon ik het bijna niet geloven. Het is geweldig dat ik straks en nu al af en toe mijn geld kan verdienen met iets wat ik met zoveel passie en vreugde beoefen. Vroeger had ik dit nooit durven dromen. Film is voor mij een passie, iets wat ik met liefde doe. Ik haal er zoveel energie uit. Natuurlijk is het belangrijk om, juist omdat het als een hobby voelt, mijn persoonlijke grenzen goed te bewaken. Dat is iets wat ik in de loop der jaren heb geleerd. Maar ik zie mezelf niet iets anders doen dan film."

Stel je krijgt de kans je ‘jongere ik’ zelf advies te geven, wat zou dat zijn?

"Deze vraag heeft natuurlijk een hoog fictie gehalte, maar stel je krijgt de kans om jezelf advies te geven. Om bijvoorbeeld sneller tot een bepaald project/resultaat te komen of juist bepaalde dingen niet te doen etc."

"Ik zou m’n ‘jongere ik' uren kunnen spreken. Zij wist goed wie ze was en wat ze wilde zijn en ik zou eigenlijk liever graag haar advies willen vragen. Hoewel ik geloof dat elke keuze die ik heb gemaakt me heeft geleid naar waar ik nu ben, loop ik net als elke volwassene tegen een paar oude wonden aan die ik mijn jongere zelf niet had gegund. Ik zou tegen haar willen zeggen dat ze helemaal oké is zoals ze is, dat ze er helemaal mag zijn en nooit hoeft te veranderen voor anderen."

"Ik las ergens online dat we als volwassenen eigenlijk de hele tijd bezig zijn om terug te komen naar onze kind-zelf. En ik geloof dat dat waar is. Ik merk het nu ook bij mezelf. We zijn de puurste versie van onszelf als we jong zijn. Ik denk dat ik de afgelopen jaren het meest ongelukkig ben geworden doordat ik probeerde te zijn wat ik niet was, alleen om bevestiging te krijgen van mijn omgeving. Nu ik weer doe wat ik zelf leuk vind, ben ik zoveel blijer en gelukkiger. Opgroeien is ook maar een beetje aankloten, toch? We zoeken naar manieren om de leegtes in onszelf op te vullen. Als je je niet waardevol voelt en de maatschappij schreeuwt dat anderen je waardevol kunnen laten voelen, is het logisch dat je dat gaat proberen. En het werkt ook, voor een tijdje. Totdat je beseft dat niemand dat gat echt kan vullen behalve jijzelf."

"Een paar jaar geleden heb ik een burn-out gehad en dat heeft mijn leven veranderd. Als ik mezelf dat had kunnen besparen, had ik dat gedaan. Tegelijkertijd is dat de reden dat ik met mijn documentaire ben gestart en nu een fijnere en veiligere omgeving kan creëren voor mezelf en mijn crew, ook als producent. Het is dubbel. Ondanks dat er ook positieve dingen uit zijn gekomen had ik het mezelf alsnog gegund om er niet doorheen te hoeven gaan."

"Als laatste zou ik mijn ‘jongere ik’ willen meegeven: blijf zingen, blijf schrijven, blijf dansen, blijf dromen, blijf doen wat je gelukkig maakt en wees niet bang om egoïstisch te zijn (niet te verwarren met egocentrisch, dat ten koste gaat van anderen). Het is goed om jezelf op de eerste plaats te zetten, ongeacht wat anderen zeggen. En ik hou van je en ben ontzettend trots op je. Als je dat even niet zo voelt van anderen, herinner je dan dat ik er altijd ben om je eraan te herinneren."

Welke prestatie heeft jou het meest trots gemaakt?

"Ik ben ontzettend dankbaar dat ik veel bijzondere ervaringen heb gehad waar ik trots op kan zijn. Een project waar ik enorm trots op ben, is de eerste documentaire die ik samen met een goede vriendin van me heb gemaakt, genaamd "In het donker gezien". Dit was het eerste langdurige proces waar ik als producent van begin tot eind bij betrokken ben geweest. Het gaf me een gevoel van trots en voldoening om het hele proces succesvol af te ronden. Daarnaast ben ik trots op alle films die ik de afgelopen jaren op mijn opleiding heb mogen maken. In het bijzonder ben ik trots op mijn derdejaars film King Ridwan, omdat ik hier een belangrijke inhoudelijke rol heb kunnen innemen. Dit maakte de film extra persoonlijk voor mij."

"Maar hetgeen waar ik het meest trots op ben, is de persoon die ik nu ben en kan zijn voor mezelf. Ik heb mezelf eindelijk de liefde kunnen geven die ik mezelf eerder ontzegde, omdat ik dacht dat ik het moest verdienen. Het geeft me rust en maakt me gelukkig dat ik simpelweg mezelf kan zijn en dat ik geen prestaties hoef te leveren om liefde waard te zijn. In onze prestatiegerichte samenleving kunnen we gemakkelijk verstrikt raken in het idee dat onze prestaties ons definiëren, maar ik probeer dat steeds minder te doen. Hoewel het altijd mooi is om te benoemen waar je trots op bent, wilde ik deze kans ook gebruiken om dingen te noemen die misschien niet door anderen worden gezien als prestaties, maar voor mij wel dat wel degelijk zijn."

Zijn er ontwikkelingen waar je naar uitkijkt?

"Op dit moment kijk ik het meest uit naar de aankomende draaidagen voor mijn documentaire. Deze dagen zijn het dichtstbij en ik heb er zo lang naartoe gewerkt, dus ik kijk daar enorm naar uit. Tegelijkertijd kijk ik ook erg uit naar mijn eindexamenjaar, maar ik voel ook een zekere angst. Niet zozeer voor het jaar zelf, maar voor het afscheid nemen aan het einde van het jaar. Ik ben iemand die zich sterk emotioneel hecht aan mensen, dus ik zie mezelf al zitten op het eindexamenfestival, ergens in een hoekje, huilend omdat ik het eng vind dat alles gaat veranderen en omdat ik afscheid moet gaan nemen van de lichting waar ik de afgelopen vier jaar mee heb gestudeerd. Afscheid nemen en verandering zijn twee dingen waar ik erg moeite mee heb. Echter is afstuderen ook een start van een nieuw hoofdstuk en een nieuw begin, en dat is zeker iets positief."

"Ik kijk ook uit naar de verdere opkomst van impact produceren. Zoals ik eerder al aangaf, zie ik hier een grote toekomst voor in de filmwereld. Naarmate het meer zichtbaar en genormaliseerd wordt, zal er meer budget beschikbaar komen en zullen bedrijven meer bekend raken met dit fenomeen en openstaan voor samenwerkingen. Uiteindelijk kan dit bijdragen aan systematische veranderingen in systemen die momenteel niet goed werken. Dit zou naar mijn mening een zeer positieve ontwikkeling zijn."

Welke uitdagingen of kansen zie jij in Limburg en/of de Euregio/een regio in het algemeen?

"Ik vind het belangrijk dat er een divers assortiment aan films wordt gemaakt binnen het filmlandschap. Dit houdt in dat er verhalen worden verteld vanuit verschillende culturen binnen Nederland, maar ook vanuit diverse regio's, omdat dit een rol speelt in de identiteit van deze gebieden. Een recente ervaring die ik had, was het maken van een documentaire in Friesland. De regisseur van deze film had een sterke motivatie om een verhaal te vertellen vanuit een deel van Nederland dat niet in de Randstad plaatsvindt, namelijk zijn thuisplaats Friesland."

"De documentaire focust zich op Ridwan, een tiktokker met een verstandelijke beperking, die rond de 20 jaar oud is. Ondanks dat hij niet serieus wordt genomen door zijn omgeving, laat hij zich niet tegenhouden door zijn haters en blijft hij zijn dromen najagen. Het is een inspirerend verhaal dat naar mijn mening niet op dezelfde manier had kunnen worden verteld in de Randstad."

"Ik vind het belangrijk dat iedereen zichzelf kan herkennen in de films en series die ze op tv zien. Daarom is het essentieel dat er een breed scala aan films wordt gemaakt, die een weerspiegeling vormen van de diverse samenleving waarin we leven. Het gaat niet alleen om het vertellen van verhalen vanuit verschillende culturen, maar ook om het belichten van de regionale identiteit en het doorbreken van de dominantie van de Randstad in de Nederlandse filmindustrie. Het is tijd om ruimte te creëren voor verhalen die zich afspelen buiten de grote steden, zodat iedereen zich kan herkennen en zich vertegenwoordigd voelt in de films en series die worden geproduceerd."

Wat is voor jou de meerwaarde van het maken van films in de Euregio of ‘de regio’ in het algemeen (buiten een epicentrum als de Randstad)?

"Films kunnen belangrijke sociale en politieke kwesties in Nederland aan de orde stellen en het publiek bewust maken van deze uitdagingen. Ze kunnen een platform bieden voor discussie en reflectie op onderwerpen zoals immigratie, diversiteit, duurzaamheid, sociale ongelijkheid en andere actuele thema's. Films hebben de kracht om emoties op te roepen, empathie te genereren en verandering teweeg te brengen in onze samenleving. Voor Nederland, net als voor elk ander land, is dit van onschatbare waarde. Als iemand die zeer geïnteresseerd is in de kracht van film en het effect ervan op de maatschappij, geloof ik dat films die in Nederland worden gemaakt en door Nederlanders worden geproduceerd onmisbaar zijn in het filmlandschap. Dit strekt zich natuurlijk niet alleen uit tot de Randstad. Het is juist van groot belang dat verschillende regio's diverse problematiek aansnijden, zodat we een inclusief gesprek kunnen voeren waarin heel Nederland betrokken wordt."

"Het is belangrijk om te erkennen dat er in ons land diverse problemen spelen, die vaak specifiek zijn voor bepaalde regio's. Door deze uitdagingen te belichten in Nederlandse films, kunnen we de dialoog openen en oplossingen zoeken die voor iedereen relevant zijn. Films kunnen fungeren als een spiegel waarin we onszelf en onze samenleving kunnen zien en waarin we kritisch kunnen reflecteren op de veranderingen die we teweeg willen brengen."

Op welke gebieden zie jij nog mogelijkheden tot verbetering met betrekking tot het maken van films in de Euregio?

"Een van de grootste mogelijke verbeteringen die ik zie voor de filmindustrie is het stellen van grenzen tussen werk en privé. Het is te gebruikelijk geworden om 24/7 bereikbaar te zijn tijdens projecten en om ook je weekenden op te offeren, wat automatisch gebeurt als je draait in het weekend. Ik denk dat wij als filmlandschap een fijnere en gelukkigere werksfeer kunnen creëren door mensen het gevoel te geven dat ze offline kunnen zijn vanaf een bepaald tijdstip en dat dat ze dan geen minder goede producent maakt. Er zijn initiatieven die hier al actief mee bezig zijn, maar producenten hebben niet echt een vakbond. Er zijn wel belangenorganisaties die het opnemen voor de producent, maar dit specifieke onderdeel zit zo ingebakken in het werkveld dat dat niet zo makkelijk te veranderen is. Ik ben een groot voorstander van initiatieven zoals Fijnweekend, die proberen een gezonde werk-privébalans te bevorderen. Andere landen zijn al veel verder gevorderd op dit gebied, dus het lijkt me een natuurlijke volgende stap voor Nederland om ook in die richting te evolueren."

"Ik ben ervan overtuigd dat een betere balans tussen werk en privé niet alleen positieve effecten zal hebben op het welzijn van de professionals, maar ook op de kwaliteit van het werk dat we produceren. Door te streven naar een gezondere werkomgeving kunnen we creativiteit stimuleren, burn-outs voorkomen en een meer evenwichtige samenwerking bevorderen."

Wat adviseer je aan andere media- en filmprofessionals?

"Ik weet niet of ik lang genoeg in het vak zit om filmprofessionals iets mee te geven, aangezien ik zelf nog student ben voelt het een beetje gek om die positie in te nemen, maar als advies vanuit een maker in the making aan beginnende makers zou ik wel kunnen aandringen op authenticiteit. Dat je als maker altijd goed moet blijven luisteren naar je gevoel en dat je de verhalen moet gaan realiseren waar jij de noodzaak van in ziet. Je gaat heel veel afwijzingen tegemoet in dit vak (dat is niet om je te demotiveren, maar wel handig om te weten), dus je kan maar beter dicht bij jezelf blijven en projecten gaan maken waar jij in gelooft en veel energie van krijgt. Ook heel belangrijk om te weten en te onthouden is; het is niet persoonlijk. Ondanks dat we heel vaak dingen kunnen maken die heel persoonlijk zijn, waardoor afwijzingen of kritiek heel persoonlijk kan voelen, is dat het grotendeels van de tijd niet. Het bespaart je heel veel lijden door jou en je werk dermate te scheiden dat je tijdens afwijzingen daar zo min mogelijk last van hebt."

"En als laatste, vanuit iemand die ondanks de liefde voor haar vak dus in een burn-out is belandt, bewaak je grenzen. Wees hier transparant over en neem dat weekendje weg voor jezelf. Een film maken is een marathon, geen sprint, als je plat gaat voor de finishlijn is dat voor niemand prettig."

Wat mis je nog in Limburg en/of de Euregio?

"Binnen onze opleiding, maar hoogstwaarschijnlijk ook bij andere filmopleidingen zouden we meer opgeleid mogen worden voor de toekomst. Streamers en series, die kant gaan we op in het werkveld. Dat zou wat mij betreft al meer terug gereflecteerd mogen worden in onze opleiding. De wereld veranderd erg snel en we gaan hier wel een beetje in mee, maar dat kan wat mij betreft nog meer. Een voorbeeld hiervan is; dat we laatst op bezoek gingen bij het Netflix kantoor tijdens een lesweek om hier een college te krijgen. Qua introductie is dat natuurlijk interessant, maar we doen er verder dan niet echt iets mee in onze lessen. Het lijkt me interessant om meer diverse mogelijkheden te krijgen binnen de opleiding om bijvoorbeeld ook series te ontwikkelen als een eindproduct. Daar is het systeem, hoe hij nu is, op school niet echt op gebouwd. Terwijl onze scenaristen binnen de writers room wel de mogelijkheid krijgen om deze series te schrijven. Aangezien wij de makers van de toekomst zullen worden, lijkt het me in ons voordeel en die van de filmbranche, om zoveel mogelijk met de tijd mee te gaan." 

CineSud x Voordekunst

CineSud spreekt maandelijks met makers die crowdfunden via Voordekunst. Zo brengen we nieuwe makers en publiek al in een vroeg stadium met elkaar in contact en zetten we nieuwe projecten in de schijnwerpers. Wil je ook projecten steunen van nieuwe makers? Check dan voordekunst.nl.